A high street weapon of mass destruction

A high street weapon of mass destruction. That the country is in the grip of an epidemic of alcoholism has long been understood by most health professionals. Almost every index relating to drinking show a steep rise in consumption and an equivalent rise in alcohol related illnesses, violence and death. The one million assaults in the UK every year and the involvement of alcohol as an aggravating factor in most recorded cases of child abuse are such large statistical abstractions that it makes it difficult for the mind to take in the scale of the carnage caused by Britain's soft touch approach to this drug. A particular court case this week however, might help to focus the thoughts as it involves a crime of horrendous and senseless violence, one fuelled by alcohol, but one where alcohol's involvement was at no point questioned challenged or condemned. Carl Mills yesterday began a life sentence with a minimum term of 30 years for murder after deliberately setting fire to a house, killing his estranged girlfriend Kayleigh Buckley along with their daughter Kimberley and her mother Kim. His relationship with alcohol was well documented, Torfaen social services were concerned about his heavy drinking, but little more was said about it than that. A spokesperson for the Crown Prosecution Service said: "Carl Mills was responsible for starting a devastating fire that had distressing and tragic consequences. He did so knowing full well who was in the house at the time – and the evidence of his jealous and controlling nature makes it all too clear what his intentions were." That he was completely responsible for the crime and a cruel and sadistic man is beyond doubt, but the other silent accomplice, the alcohol industry yesterday slunk away largely unnoticed, its involvement in the crime going unquestioned in court and in all other arenas of public debate; the media and the government said nothing about the role of alcohol in the crime, even though social services reports had strongly hinted towards it being a key factor in Mills' violence. British society operates in many ways like a family riven with dysfunction caused by addiction, in both instances everyone secretly knows the truth, but the unspoken rules that are all pervading prohibit all of us from speaking it. If we explore some statistics and focus on some uncomfortable truths, however, we may be able to break this toxic silence. Alcohol, globally, is a weapon of mass destruction. How can we say this with any conviction? Landmines, costing anything between $3 and $10 to buy and now some 120 million in number, kill, worldwide some 800 people per month, the majority of whom are children and almost all of whom are poor. Alcohol kills just under 210,000 worldwide per month according to the World Health Organisation, some staggering 2.5 million people per year (when next year we take stock of the millions killed from 1914-1918, it might be interesting to revisit this statistic and contextualise it, a different kind of carnage for our time but no less deadly). Another way of thinking about it is this: alcohol will kill, in the next twelve months, roughly 25 times as many people as the conflict in Syria has currently claimed. It will kill, in the next decade, roughly as many Russians as were lost in the Second World War, and in the next year kill six times as many people as the Ethiopian famine in 1984. All the dictators we revile, the famines that shock us when we watch the Six O'clock News, all the tsunamis and earthquakes and civil wars that cut a bloody swathe through mankind, all of these have a tough time competing with alcohol for sheer destructive power. Britain, mercifully, has none of the above horrors to contend with, but it does have one of the most acute alcohol problems in the developed world. With this in mind the decision this week, the same week that Mills was convicted, by Prime Minister David Cameron to backtrack from minimum pricing legislation was one of the greatest abandonments of the British public to the interests of private profit in modern political history. Peer reviewed and evidence led research has clearly demonstrated in a number of cases that the level of injury, illness and premature deaths fell with even modest increases in minimum pricing, indicating that poor, vulnerable drinkers already drinking excessively were unable to consume the levels of drink that they had previously been able to. The various faux-libertarian arguments that have sprung forth over this issue repeatedly emphasise that the government has no right to rob the working man of what little pleasure he has in life, i.e. a cheap drink, and that good sensible drinkers should not have to be penalised because of a handful of bad apples. Firstly, as an addictive substance that is catastrophically damaging to the social fabric of the nation, is linked to a million assaults in the UK each year and costs the taxpayer annually some £12 billion, alcohol absolutely should be the subject of strict pricing, all other measures to limit its consumption have failed, including farcical attempts to involve the industry in 'self-regulation'. Secondly, if the drinkers who feel persecuted by the threat of a marginally more expensive pint of beer or glass of wine haven't got problems with alcohol, what actually is the problem? A few pence on the price of a drink is surely a small price to pay to curb the death-toll caused by drinking. The objections, no doubt, come primarily from the alcohol industry itself and from powerful and invisible lobbyists who have access to the Prime Minister and the rest of the political class (a U-turn this week on plain cigarette packaging and the convenient presence of tobacco lobbyist Lynton Crosby in the PM's inner circle gives us a clue as to how the rest of the government's 'health' policy works). It was perhaps too much to hope that our government, hopelessly in thrall to private concerns, was going to take a brave, necessary and potentially unpopular stand on alcohol and show real leadership. The game of modern politics may once have been about making harsh, necessary decisions (Cameron and Osborne seem adept at doing this when it comes to slashing state spending) but now it is far more a struggle for popularity over policy. Every time there is a car crash, a stabbing, a mugging or a rape, or every time a family of three is murdered in their beds by a young man sick with the disease of alcoholism and with endless cheap booze to feed it, think of the Prime Minister. Think of him and of an entirely superficial, glib and unconvincing political class, owned by big business concerns whose only interest is in privatising the proceeds of their weapon of mass destruction, and socialising the costs to the rest of us.

Arf stryd fawr o ddistryw mawr

Mae mwyafrif y gweithwyr proffesiynol iechyd wedi deall ers amser y ffaith bod y wlad wedi bod yng ngafael epidemig o alcoholiaeth. Mae bron pob mynegai sy’n ymwneud ag yfed yn dangos cynnydd mawr mewn yfed a chynnydd cyfatebol mewn salwch, trais a marwolaeth yn ymwneud ag alcohol. Mae’r miliwn o ymosodiadau yn y DU bob blwyddyn a’r ffaith bod alcohol yn ffactor yn y mwyafrif o’r achosion a gofnodwyd o gam-drin plant yn ystadegau mor fawr fel ei bod yn ei gwneud hi’n anodd i’r meddwl amgyffred graddfa’r drychineb a achosir gan agwedd cyffyrddiad ysgafn Prydain at y cyffur hwn. Mae’n bosibl, fodd bynnag, y bydd achos llys yr wythnos hon yn helpu i ganolbwyntio meddyliau gan ei fod yn ymwneud â throsedd o drais dychrynllyd a disynnwyr ond yn un lle na chafodd perthynas alcohol ar unrhyw adeg ei gwestiynu, ei herio na’i gondemnio. Ddoe, dechreuodd Carl Mills ar ddedfryd o garchar am oes gyda lleiafswm o 30 mlynedd am lofruddio ar ôl cynnau tân mewn tŷ’n fwriadol, gan ladd ei gyn gariad Kayleigh Buckley, eu merch Kimberley a’i mam Kim. Roedd cofnodion clir am ei berthynas gydag alcohol, roedd gwasanaethau cymdeithasol Torfaen yn bryderus am ei arfer o yfed yn drwm ond ni ddywedwyd llawer mwy na hynny. Dywedodd llefarydd ar ran Gwasanaeth Erlyn y Goron: "Roedd Carl Mills yn gyfrifol am ddechrau tân dychrynllyd oedd â chanlyniadau trallodus a thrasig. Gwnaeth hynny gan wybod yn iawn pwy oedd yn y tŷ ar y pryd - ac mae tystiolaeth o’i natur genfigennus a chynllwyngar yn gwneud ei fwriadau’n llawer rhy glir. " Roedd y ffaith ei fod yn gwbl gyfrifol am y drosedd ac yn ddyn creulon a sadistaidd yn ddiamheuol ond roedd y cyd-droseddwr tawel arall, y diwydiant alcohol yn dianc i bob pwrpas yn ddisylw. Ni chwestiynwyd rhan yr alcohol yn y drosedd yn y llys nac yn unrhyw faes arall o drafodaeth gyhoeddus; ni ddywedodd y cyfryngau na’r llywodraeth unrhyw beth am rôl alcohol yn y drosedd er bod adroddiadau’r gwasanaethau cymdeithasol wedi awgrymu’n gryf bod hwn yn ffactor pwysig yn natur dreisgar Mills. Mae cymdeithas Brydeinig yn gweithredu mewn sawl ffordd fel teulu sy’n cael ei yrru gan gamweithredu o ganlyniad i ddibyniaeth, yn y ddau achos mae pawb yn gwybod y gwir, ond mae’r rheolau nad sy’n cael eu llefaru ond sy’n drwch yn ein cymdeithas, yn ein hatal ni i gyd rhag siarad amdano. Os byddwn yn ymchwilio i rai ystadegau ac yn canolbwyntio ar rai gwirioneddau anghyfforddus, fodd bynnag, mae’n bosibl y gallwn dorri ar y tawelwch gwenwynig hwn. Yn fyd-eang, mae alcohol yn arf o ddistryw mawr. Sut gallwn ni ddweud hyn gydag argyhoeddiad? Mae ffrwydron tir, sy’n costio unrhyw beth rhwng $3 a $10 i’w prynu ac yn awr tua 120 miliwn mewn nifer, yn lladd tua 800 o bobl y mis dros y byd i gyd, y mwyafrif yn blant a bron bob un o’r rhain yn dlawd. Mae alcohol yn lladd ychydig llai na 210,000 dros y byd i gyd bob mis yn ôl Sefydliad Iechyd y Byd, rhyw 2.5 miliwn o bobl y flwyddyn (pan fyddwn ni'r flwyddyn nesaf yn cyfrif y miliynau a laddwyd o 1914-1918, mae’n bosibl y bydd yn ddiddorol ail ymweld â’r ystadegyn hwn a’i roi yn ei gyd-destun, lladdfa wahanol i’n hamser ni ond nid yn llai angheuol). Ffordd arall o feddwl am hyn yw: bydd alcohol yn lladd, yn ystod y deuddeg mis nesaf, tua 25 gwaith cynifer o bobl ag y mae’r gwrthdaro yn Syria wedi’i wneud. Bydd yn lladd, yn ystod y degawd nesaf, tua chynifer o Rwsiaid ag a gollwyd yn yr Ail Ryfel Byd ac yn y flwyddyn nesaf, chwe gwaith cynifer o bobl â’r newyn yn Ethiopia ym 1984. Rydyn ni’n gwaredu at yr holl unbeniaid, y newyn sy’n ein syfrdanu pan fyddwn yn gwylio Newyddion 6, pob tswnami a daeargryn a rhyfeloedd cartref sy’n tynnu gwaed yr holl ddynolryw, mae pob un o’r rhain yn cael amser caled yn cystadlu gydag alcohol fel arf o ddistryw. Drwy drugaredd, nid oes gan Brydain un o’r trychinebau uchod i ymgodymu â nhw ond mae ganddi un o’r problemau alcohol mwyaf dwys yn y byd datblygedig. Gan gofio hyn, mae penderfyniad y Prif Weinidog David Cameron yr wythnos hon, yr union wythnos yr euogfarnwyd Mills, i dynnu’n ôl o ddeddfwriaeth lleiafswm prisiau yn un o ymadawiadau mwyaf pobl Prydain er budd elw preifat mewn hanes gwleidyddol modern. Mae gwaith ymchwil a adolygwyd gan gyfoedion ac ar sail tystiolaeth wedi dangos yn glir mewn nifer o achosion bod lefel anaf, salwch a marwolaethau cynamserol wedi gostwng gyda chynnydd bychan iawn mewn lleiafswm prisio, gan ddangos bod yfwyr bregus, tlawd sy’n barod yn yfed gormod, yn methu ag yfed lefel y diodydd yr oedden nhw’n gallu ei wneud ynghynt. Mae’r amrywiol ffug-rhyddewyllyswyr sydd wedi ymddangos dros y broblem hon yn pwysleisio’n barhaus nad oes gan y llywodraeth hawl i ddwyn oddi wrth y gweithiwr yr ychydig bleser sydd ganddo mewn bywyd h.y. diod rad ac na ddylai yfwyr synhwyrol da gael eu cosbi oherwydd llond llaw o afalau drwg. Yn gyntaf, fel sylwedd dibynnol sy’n niweidio’n ofnadwy ffabrig cymdeithasol y genedl, sy’n gysylltiedig â miliwn o ymosodiadau yn y DU bob blwyddyn ac yn costio rhyw £12 biliwn y flwyddyn i’r trethdalwr, dylai alcohol yn bendant fod yn bwnc prisio llym, mae pob mesur arall i gyfyngu ar ei yfed wedi methu, gan gynnwys ceisiadau chwerthinllyd i gynnwys y diwydiant mewn ‘hunan-reoli’. Yn ail, os na fydd gan yfwyr sy’n teimlo eu bod yn cael eu herlyn gan fygythiad peint o gwrw neu lasiad o win ychydig yn fwy costus, broblemau gydag alcohol, beth yw’r broblem go iawn? Pris bychan yw ychydig geiniogau ar bris diod i dalu am ostwng y nifer o farwolaethau a achosir gan yfed. Mae’r gwrthwynebiadau, yn ddiamheuol, yn dod yn bennaf o’r diwydiant alcohol ei hun a gan lobïwyr anweledig sy’n gallu mynd at y Prif Weinidog a gweddill y dosbarth gwleidyddol (tro pedol yr wythnos hon ar becynnu plaen i sigarennau ac mae presenoldeb cyfleus y lobïwr tybaco Lynton Crosby yng nghylch cyfrin y Prif Weinidog yn rhoi cliw i ni ar sut mae gweddill polisi ‘iechyd’ y llywodraeth yn gweithio). Efallai ei bod yn ormod i obeithio bod ein llywodraeth, sy’n drwm yng nghôl diwydiannau preifat, yn mynd i gymryd safiad dewr amhoblogaidd ac angenrheidiol ar alcohol a dangos arweinyddiaeth go iawn. Mae’n bosibl bod gêm gwleidyddiaeth fodern wedi bod unwaith yn ymwneud â phenderfyniadau angenrheidiol, llym (mae Cameron ac Osborne yn ymddangos yn fedrus ar wneud hyn pan mae’n dod i dorri gwariant y wladwriaeth) ond nawr mae’n llawer mwy o ymdrechu am boblogrwydd ar draul polisi. Bob tro y mae damwain car, achos o drywanu, mygio neu dreisio, neu bob tro mae teulu o dri’n cael eu llofruddio yn eu gwelyau gan ddyn ifanc sy’n dioddef gan salwch alcoholiaeth a digon o alcohol rhad i’w fwydo, meddyliwch am y Prif Weinidog. Meddyliwch amdano ac am ddosbarth gwleidyddol hollol arwynebol, ffraeth ac anargyhoeddiadol, yn eiddo busnesau mawr lle mae eu hunig ddiddordeb yw preifateiddio elw eu harfau distryw mawr a chymdeithasoli costau i’r gweddill ohonom.